Αnd so it begins... or has it already ended?

Οκ λοιπόν, αυτή είναι και η πρώτη μου απόπειρα να γράψω σε ένα blog και ίσως και η να είναι η τελευταία...
Αυτό που με ενέπνευσε να βγω στο δίκτυο δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα άρθρο που διάβασα σε ένα blog που αν και επισκέπτομαι συχνά και έχω διαβάσει όλα τα άρθρα, δεν ξέρω καν ποιός είναι ο συνγραφέας. Δεν ξέρω αν αυτό θεωρείται φυσιολογικό στην εποχή του ίντερνετ και της τεχνολογίας που διανύουμε αλλά σε μένα πριν από μερικούς μήνες φάνταζε το λιγότερο απίθανο...
Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι εκείνο το post με έκανε να καταλάβω αρκετά πράγματα για την ζωή μου. Κάποια πράγματα που το πιθανότερο είναι το σύστημα μου να τα αποβάλει ήδη αυτή την στιγμή που γράφω, προσπαθώντας να με κρατήσει ζωντανό. Ζωή όμως χωρίς χαρά και χωρίς λύπη, ζωή χωρίς δράση και περιπέτεια, ζωή χωρίς αγάπη και πόνο. Τι ζωή είναι αυτή και τι απέγινε σε όλα αυτά που λέγονται στα βιβλία;
Εντάξει οι δράκοι και οι μάχες με τα σπαθιά που κρατάνε τόσο πολύ βγάζοντας πάντα τον προταγωνιστή νικητή το ήξερα, αν και δεν ήθελα να το πιστέψω, πως είναι ψέμματα. Όμως αυτό δεν κάνει και τα υπόλοιπα ψέμματα έτσι δεν είναι; Τουλάχιστον αυτό ήλπιζα μέχρι τώρα. Αλλά πότε ακριβώς θα συμβούν όλα αυτά τα πράγματα; Πότε θα νιώσω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά πλημιρισμένη με το πιο αγνό συναίσθημα και τα μάτια μου θα αντικρίσουν τα μάτια αυτής που αγαπώ και θα χαθούν μέσα της; Πότε θα συμβεί αυτό το αναπάντεχο γεγονός που θα με μεταμορφώσει από έναν απλό άνθρωπο σε κάποιον με μία ανώτερη αποστολή που δεν θα φοβάται πιά να ρισκάρει την ζωή του για τα ιδανικά του;

Ποτε;

Ίσως να έχουν ήδη περάσει αυτές οι μέρες και εσύ να κοιμώσουν ή να έπεζες κάποιο ηλίθιο παιχνίδι στο pc σου και να μην κατάλαβες καν ότι είχε έρθει η ώρα. Μου λέει μια φωνή μέσα μου. Όμως δεν μπορεί να έχει γίνει αυτό. Μπορεί;

Μα φυσικά και μπορεί ηλίθιε. Οτιδήποτε θα μπορούσε να είχε συμβεί αν απλά άνοιγες τα μάτια σου και αξιοποιούσες τις τόσες ευκαιρίες που πέρασαν από τα χέρια σου. Και μην μου πεις πως ποτέ δεν υπήρχαν ευκαιρίες. Μην ξεχνάς, ήμουν και εγώ μαζί σου. Απλά εσύ το μόνο που έλεγες ήταν άυριο ίσως, τώρα πρέπει να πάω σπίτι και να σφάξω μερικά όρκ για να κάνω το quest και μετά αφού πάρω το enchanted sword of the dragon's eye θα έχω επιτέλους πιθανότητες να σφάζω το boss του σταδίου.

Και πριν από αυτό θυμάσαι τι σε ενδιέφερε; Μπορεί να έχεις κατασκευάσει μία διακαιολογία ότι έχεις ελατωματική μνήμη, αλλά εγώ δεν έχω. Τα θυμάσαι τα pokemon, τα digimon, το jumaru, τα gargoyles, το yu-gi-oh και όλα τα άλλα που ήταν η ζωή σου όλα αυτά τα χρόνια; Ίσως αν σταματούσες να ασχολείσαι με αυτά, ίσως λεω, θα μπορούσες να μιλήσεις στην κοπέλα στο μπροστινό θρανίο που ήθελες τόσο πολύ. Θυμάσαι τα ποιήματα που της έγραφες στο βιβλίο της ιστορίας, και για την επόμενη που ήθελες αυτήν στο λύκειο πάλι στο βιβλίο της ιστορίας δεν έγραφες ποιήματα;

Των αγγλικών. Ήταν τότε που η τρελή η καθηγήτρια μας είχε βάλει να κάνουμε τα θρανεία σε σχήμα Π! Μα καλά που νόμιζε πως ήταν, σε κάποιο δημοτικό;

Ναι αλλά εσένα δεν σε πείραζε έτσι γιατί είχε προλάβει την θέση δίπλα της με την δικαιολογία πως βρισκόταν στην γωνία δίπλα στο καλοριφέρ... Αλήθεια γιατί πάντα έπρεπε να υπάρχει μία δικαιολογία; Δεν μπορούσες απλά να της μιλήσεις;

... Φοβόμουν. Δεν ξέρεις πόσο επώδυνο ήταν αυτό. Όποτε καθόμουν δίπλα της ένοιωθα το στομάχι μου να δένεται κόμπος και το μυαλό μου να αδειάζει και να μην μπορεί να σκεφτεί σωστά.

Και όμως της μίλαγες έτσι δεν είναι;

Και τι να έκανα δηλαδή να κάθομαι σιωπυλός σαν κανένα βλαμμένο; Όχι ότι δεν υπήρξα ένα τότε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ναι λοιπόν της μίλαγα, της είχα δείξει τα ποιήματα μου και της είχα δώσει ακόμα και το βιβλίο μου. Το πιστεύεις; Τώρα που το σκέφτομαι είναι το μόνο άτομο, εκτός από εμένα φυσικά, που έχει διαβάσει τόσο πολύ από το βιβλίο μου. Το βιβλίο που εδώ και αρκετά χρόνια υποτίθεται πως γράφω...

Έλα τώρα μην γίνεσαι τόσο μελοδραματικός. Ίσως όντως οι ευκαιρίες σου να μην έχουν περάσει ακόμα...

Πραγματικά το πιστέυεις αυτό;

Ίσως να είναι αλήθεια. Αλλά είτε είναι είτε όχι εσύ πρέπει να κάνεις κάτι για να σιγουρευτείς πως αν έρθει η ευκαιρία, θα είσαι εκεί για να την εκμεταλλευτείς.

Τι εννοείς;

Ξέρεις ακριβώς τι εννοώ και μην κάνεις τον χαζό. Σταμάτα όλα αυτά που κάνεις τώρα, άσε το dota, το yugioh και το pen and paper που πας να αρχίσεις και ασχολίσου με κάτι άλλο.

Τι άλλο δηλαδή; Αυτά είναι τα μόνα πράγματα που ξέρω να κάνω. Είναι τα μόνα πράγματα που πραγματικά έχω πιθανότητες να νικάω.

...

...

Που πήγες; Που χάθηκε τώρα αυτή η φωνή; Υπήρξε πραγματικά ή ήταν απλά ένα όνειρο; Ένα όραμα που πρέπει να ακολουθήσω; Μήπως αυτό ήταν το σημάδι που περίμενα τόσον καιρό; Αυτή ήταν η ευκαιρία μου; Και αν ήταν τι ακριβώς πρέπει να κάνω;