Όνειρα...

Τι ακριβώς είναι τα όνειρα;
α) Είναι μυνήματα του υποσυνήδητου που μας δείχθουν κρυφές επιθυμίες ή φόβους ριζομένους τόσο βαθειά που σχεδόν αγνοούμε την ύπαρξη τους;
β) Είναι τυχαίες εικόνες που αντλούμε είτε από την φαντασία μας είτε από διάφορα μας βιώματα, οι οποίες απλά ξεπετούν μπορστά μας δίχως καμία απολύτως λογική σειρά, έτσι για να γουστάρουμε ρε αδερφε, απλά άλλο ένα πράγμα που γίνετε μέσα στο κεφάλι μας το οποίο δεν έχει κανένα νόημα;
γ) Είναι κωδικοποιημένα μυνήματα σταλμένα από και-εγώ-δεν-ξέρω-ποιον ώστε να μας προειδοποιήσουν για τα επερχόμενα γεγονότα της ζωής μας;
δ) Όλα τα παραπάνω;
ε) Τίποτα από τα παραπάνω, αλλά κάτι άλλο;
στ) Δεν ξέρω έχω σταματήσει να ονερεύομαι.

Αυτή είναι μία από τις χιλιάδες ερωτήσεις μου βασανίζουν το μυαλό μου από τότε που έμαθα να το χρησιμοποιώ (ακόμα δεν έχω καταλάβει αν αυτό ήταν το καλύτερο πράγμα που έχω μάθει ή το πιο καταστροφικό). Κατά καιρούς έχω περάσει από φάσεις που έχω απαντήσει με όλους σχεδόν τους τρόπους που βρίσκονται πάνω. Δυστυχώς την τελευταία περίοδο απαντούσα με το στ) γιατί δεν ονειρευόμουν (ή τουλάχιστον ονειρευόμουν αλλά δεν είχα ιδέα γιατί πράγμα όταν ξυπνούσα). Αυτό σύμφωνα με αρκετά παραψυχολογικά sites αλλά και sites που αφορούν μαγεία, wicca, chaos κτλ. είναι τρομερά λάθος μιας και ένας τρόπος να δυναμώσεις το υποσυνήδητο σου είναι να κρατάς ένα ονειροημερολόγιο (δηλαδή να γράφεις μόλις ξυπνάς σε ένα χαρτί τι ακριβώς είδες με όσες λεπτομέριες μπορείς). Έτσι σήμερα που κατάφερα να θυμιθώ τι ακριβώς είδα χάρηκα και σπάστικα ταυτόχρονα. Χαρά για τον προφανή λόγο και σπάσιμο γιατί δεν κατάλαβα το "κρυφό" μύνημα του ονείρου, αν υπήρχε. Τέλος πάντων let's cut to the chase. (αλήθεια γιατί το μεταφράζουν ας μπούμε στο ψητό;;;)

Δεν θυμάμαι από που άρχισε το όνειρο αλλά μπορώ να θυμηθώ ότι βρισκόμουν σε ένα παράξενο μέρος. Ήταν συνδυασμός του οικοπέδου που περιτρυγιρίζει το σπίτι του παππού μου στην εξοχή, χωρίς όμως το σπίτι, με ένα αμφιθέατρο που ήταν κατασκευασμένο με ένα κόκκινο βαμένο μέταλλο και με ράμπες, ράμπες οι οποίες έφτιαχναν μία πίστα για τους τραγουδιστές και διάφορες σκάλες για να ανεβαίνεις από το ένα επίπεδο στο άλλο. Δεν ξέρω γιατί αλλά η εικόνα μου θύμισε τραγικά Little Venice στο The longest Journey που αν δεν το έχετε πέξει πάρτε το, ένα all-times classic adventure του 2000. (καλά έχω ταλέντο στο να αλλάζω θέμα) Τέλος πάντων βρίσκομαι εκεί με το cast από ένα σείριαλ το οποίο δεν πολυβλέπω, μόνο σε στιγμές μεγάλης βαρεμάρας όμως, το "θα βρεις τον δάσκαλο σου". Κάθομαι σε μία ράμπα με την πρωταγονίστρια και την φίλη της και συζητάμε και αναφέρει ότι χτες,ή προχτες δεν θυμάμαι, πήγανε εκδρομή σε έναν τραγουδιστή και σήμερα είχαν έρθει για έναν άλλο. Εγώ την ρωτάω πως γίνεται να πηγαίνουν τόσο συχνά εκδρομές και μου απαντάει μία άλλη ηθοποιός από το σείριαλ, μία Μάγδα αν το έχετε δει ποτέ, ότι αν τις εκδρομές που θεορούνται περίπατοι τις μετατρέψεις σε "εκπαιδευτικές" τότε μπορείς να πηγαίνεις εκδρομή πολύ συχνά. Εκεί ανέφερα μερικά απρεπή σχόλια για τον λυκειάρχη μας ^_^ και τότε αφού μιλήσαμε λίγο ακόμα και με άλλους από το σείριαλ (δυστυχώς δεν θυμάμαι άλλο διάλογο) βγήκε "στην σκηνή" ένας τραγουδιστής. (πιθανότατα ο Νότης γιατί μόλις τώρα πως αυτός έπεζε στο προηγούμενο που όνειρο!! τελικά το να τα γράφεις βοηθάει... δεν το περίμενα). Τέλος πάντων βγάνει και αρχίζει να τραγουδάει και όλοι αρχίζουν να χορεύουν... όλοι εκτός από εμένα :( . Διάφορα ψυχολογικά κολύματα (ακόμα και στα όνειρα γαμότο) με κράτησαν σιωπυλό και ακίνητο ώσπου ήρθε μία κοπέλα που ήξερα στο λύκειο και ήμουν αρκετά τσιμπημένος (αλλά κλασσικά κότεψα να της μιλίσω) μαζί της και μου είπε να την ακολουθίσω. Χαρά εγω που θα με ξεμονάχιαζε!
Τέλος πάντων με οδηγεί κάτω από ένα δέντρο και σαν να εξαφανίζονται όλοι οι άλλοι και να μένουμε μόνο εμείς οι δύο. Εκεί λέω οκ τώρα θα το τολμίσω και θα την φιλίσω και εκεί που έχω πάρει το θάρρος και πάω να το κάνω, τσούπ αρχίζει να τρέχει και θέλει να την κυνηγήσω... ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ;;
Οκ αρχίζει η καταδίωξη γύρω γύρω από το σπίτι του παππού μου και σε μία στιγμή αρχίζει να κερδίζει έδαφος. Α όχι λέω δεν θα την χάσω και αποφασίζω να πηδήξω τα εμπόδια που δημιουργούσαν οι σκάλες ώστε να την προφτάσω. Έλα όμως που όταν προσπαθώ να το κάνω μπουρδουκλόνομαι και σχεδόν τρώω τα μούτρα μου κι έτσι μεγαλώνει ακόμα περισσότερο η απόσταση. Και τότε έρχεται ο Α. Γιατί ρε φίλε μια χαρά δεν είμασταν μέχρι το γυμνάσιο best friends και δώσε αλλά και μετά μια χαρά είμασταν. Γιατί μπαίνεις σαν σίφουνας, την αρπάζεις και αρχίζεις να τρέχεις μακρυά μου; Τρεχάτε ποδαράκια μου να τον φτάσουμε τώρα!!!
Δεν ξέρω πόση ώρα έτρεχα αλλά τα πόδια μου είναι ακόμα μουδιασμένα, ναι και τώρα που ξύπνησα. Τελικά έτσι όπως κάνει γύρους με την Ν. παραπάσχαλα πιάνεται μία κλωστή από την μπλούζα της σε ένα κάγκελο. Του φωνάζω να σταματήσει γιατί θα της χαλάσει το ρούχο αλλά δεν ακούει και η καταδίωξη συνεχίζεται. Έχουμε κατέβει μπόλικες σκάλες, τώρα έχω την κλοστή να ακολουθώ για το που πήγε και την βρίσκω καθισμένη στο πάτωμα να έχει φορέσει ένα πουλόβερ και τελικά ήταν το φανελάκι αυτό που σχίστηκε. Αρχίζουμε να πλακονόμαστε με τον Α. και τότε η Ν. αλλάζει και γίνεται ένα παιδί από το φροντιστήριο που δεν θυμάμαι το όνομα του, πιθανότατα Σ. (α ξέχασα να αναφερθώ ότι είχε ξαναεμφανιστεί στο όνειρο ως κομπάρσος για να μου δείξει την πανάκριβη μπλούζα από καγκουρό που είχε!). Αυτό δεν ήταν ακριβώς streight ή τουλάχιστον αυτήν την εικόνα ανέδιδε όσο καιρό τον ήξερα, μα δεν με πείραζε. Έτσι στο όνειρο αυτός άρχισε να φωνάζει στον Α. και σε όσους άλλους είχαν μαζευτεί εκεί γύρω, άτομα που έχω να δω χρόνια ή τα βλέπω μία φορά το χρόνο φεριπίν, να του βρουν λεφτά να ξεπληρώσει την μπλούζα από καγκουρό!
Και εκεί κάπου φεύγω από την ζώνη του λυκόφωτος και ξυπνάω με μία πίκρα στο στόμα που δεν μπόρεσε να βρει τα χείλη της Ν.
Σας παρακαλώ οποιος περιπλανηθεί καταλάβως στο blog και διαβάσει το άρθο ας δώσει μία εξήγηση για το όνειρο, η δικά μου ακολουθεί σε comment για να μην το μεγαλώσω και άλλο. ;)